ای محبوب دلها!

تمام هستی ‏ام را خاک قدمت می ‏کنم تا شاید نظری به جاده دلم بیندازی ،

 چرا که تو آفتاب یقینی، که امید فرداها هستی،

 تو بهار رؤیایی که مانند طراوت گل ‏سرخ می ‏مانی و نرم و سبز و لطیفی ،

 تو معنی کلمات آسمانی هستی که دستهایش برای آمدنت

به زمین دعا می ‏کند.

ای تجسّم مهربانی!

غیرت آفتاب و جلوه زیبایی ماه تو را توصیف می ‏کنند

 و نفس آب تو رامعنی می ‏کند و نبض خورشید تو را وصف می ‏کند.

خوب می ‏دانم که تو می ‏آیی؛

 آری تو می ‏آیی

همانطور که وعده کرده ‏ای و آنگاه است که کلمه انتظار را از

لغتنامه ‏ها پاک خواهیم کرد.

پس ای تمام زیبایی!

بیا تا برای همیشه فریادرس عاشقان موعود باشی

می دانم که تو این جایی. تو غایب از نظر و حاضر در دلی...

 با خود می گویم اگر تو بیایی،

اگر تو با یک لشکر از عشق بیایی و من نباشم چه؟

 یا اگر من باشم ولی مرا جزو عاشقان خود نخوانی چه؟

بیا و مرا هم در خیلِ سپاهِ عاشقان خود در گوشه ای جا بده

و می دانم که تو می آیی و دنیا را با عشق و حضورت سبز و

نورانی می سازی.

 وقتی تو بیایی دیگر غم جرأت گریه ندارد.

 شب و روز یکی می شود. دنیا یکسره در قیامِ قیامت فرو می رود.

وقتی تو بیایی تمام شکوفه های یاس گل می کنند.

وقتی تو بیایی دلم می خواهد که خاکِ کف پایت باشم.

آه چه قدر انتظار سخت است و تلخ...

دعا کن در روزی که تو می آیی ما عاشقانه و استوار،

در رکابت و در سایه پرچم سبز و جهانی ات باشیم...